یوفوها از تئوری جدید ناامید خواهند شد که می گوید موجودات فضایی ممکن است تکنولوژی بسیار پیشرفته ای نداشته باشند.

کشف یک شی مرموز بین ستاره ای به نام “3I/ATLAS” و عبور آن از منظومه شمسی ما، انواع گمانه زنی ها را در مورد اینکه آیا بازدیدکننده نسبتاً عظیم می تواند نوعی کاوشگر فضایی باشد، برانگیخته است. اما اکنون یک دانشمند ناسا پیشنهاد کرده است که بیگانگان ممکن است نتوانند از گوشه کوچک ما در کهکشان بازدید کنند، زیرا ممکن است فناوری آنها به بدی فناوری ما باشد.

رابین کوربت، اخترفیزیکدان ناسا و دانشگاه مریلند، در مقاله‌ای با عنوان “جهانی کمتر ترسناک؟ دنیایی به عنوان توضیحی برای پارادوکس فرمی”، استدلال می‌کند که دلیل اینکه ما با هیچ موجود بیگانه‌ای از نزدیک برخورد نکرده‌ایم این است که آنها در واقع فاقد درایوهای تار یا دسترسی به کرم‌چاله‌ها هستند. در واقع، کوربت می گوید، آنها احتمالاً هیچ فناوری بسیار پیشرفته تر از انسان ها ندارند:

این مقاله با به کارگیری اصل “دنیای رادیکال” توضیحاتی را در مورد فقدان شواهد قوی مبنی بر وجود تمدن های فرازمینی با استفاده از فناوری (ETC) در کهکشان بررسی می کند… با این اصل، این احتمال وجود دارد که کهکشان دارای تعداد کمی از تمدن ها باشد، که هیچ یک از آنها به سطوح فنی کافی برای انجام چنین کارهای مهندسی در مقیاس بزرگ دست نیافته اند.

مرجع «کمتر ترسناک» این مقاله به نظری از نویسنده داستان های علمی تخیلی آرتور سی کلارک مربوط می شود، که گفته می شود زمانی چنین فرض می کرد که ما یا در جهان تنها هستیم یا نیستیم، و هر دو احتمال به یک اندازه ترسناک هستند.

گفته می شود پارادوکس نامگذاری شده به نام او توسط فیزیکدان انریکو فرمی در دهه 1950 مطرح شده است که گاهی اوقات به عنوان این سوال بیان می شود که “همه کجا هستند؟” اساساً فرمی از خود می‌پرسید که چرا اگر زندگی در جهان پهناور فراوان بود، ما هنوز با هیچ تمدن دیگری روبرو نشده بودیم. توضیح‌های مختلفی در طول سال‌ها پدیدار شده‌اند، از این که بشریت تنها حیات هوشمند تکامل‌یافته است که به اندازه کافی هوشمند است تا این سؤال را بپرسد، تا اینکه بیگانگان آنقدر از نظر هوش برتر از ما هستند که ما تقریباً هیچ کاری با آنها نداریم. (مورد علاقه شخصی من این است که باهوش ترین زندگی در جهان در واقع آبزیان است – بالاخره زندگی روی زمین از اقیانوس ها شروع شد – و بنابراین ما در کهکشانی از نهنگ ها زندگی می کنیم که هیچ علاقه ای به ترک خانه های آبی شادشان ندارند.)

کوربت اذعان می کند که ما دهه ها را صرف صحبت در مورد بشقاب پرنده ها کرده ایم و خرده فرهنگ بزرگی را در اطراف آنها ایجاد کرده ایم، اما محقق ناسا خاطرنشان می کند که هیچ کس شواهد قاطعی پیدا نکرده است که رؤیت پدیده های هوایی ناشناس را می توان در اشیایی که از این سیاره نیستند ردیابی کرد. با این حال، آوی لوب، دانشمند بحث‌برانگیز هاروارد، مسئول انواع نظریه‌های جالب در مورد اینکه چرا 3I/ATLAS بخشی از معماری فوق‌العاده پیچیده ET است، بوده است. (البته، لوب همچنین در حال انجام تحقیقات علمی واقعی بود، که برخی از گمانه زنی های ظالمانه تر در مورد اینکه چه چیزی ممکن است یک دنباله دار بزرگ باشد را تضعیف کرد.)

ایده دنیاگرایی رادیکال یک پیچش جزئی در تیغ اوکام است: اگر ما هنوز هیچ بیگانه ای را ندیده ایم، به این دلیل است که آنها یا خیلی شبیه ما هستند، یا شاید کمی بهتر، یا شاید بدتر. ساده ترین توضیح بهترین است. کوربت به گاردین گفت: «ایده این است که آنها پیشرفته‌تر هستند، اما خیلی پیشرفته‌تر نیستند. مثل این است که به جای آیفون 17 آیفون 42 داشته باشید.

او همچنین اشاره می‌کند که حتی تمدن‌های نسبتاً پیشرفته ممکن است گروهی از کاوشگرها را بفرستند، اصلاً چیزی – یا چیز خاصی – پیدا نکنند و از اکتشاف دست بکشند. به هر حال، تمدن ها ممکن است از نظر فضا بسیار دور از هم باشند و از نظر فناوری محدودتر از آن باشند که در سرنوشت یکدیگر دخالت کنند.

کوربه نیز در مقاله خود انواع ردّیه های نظریه دنیاگرایی را ارائه می کند. بدیهی است که اگر موجودات فضایی ظاهر شوند، این نظریه رد می شود، زیرا آنها برای رسیدن به زمین به فناوری بسیار پیشرفته ای نیاز دارند. اما حتی اگر یک تمدن فرازمینی دوردست را کشف کنیم، ممکن است کمی تاثیرگذارتر از تمدن ما باشد. از این رویارویی، از نظر علمی، چیز زیادی به دست نخواهیم آورد، و شاید مجبور باشیم به این نتیجه برسیم که در کهکشان راه شیری روزمرگی قاعده است. ببخشید یوفوها واقعاً می تواند خیلی خسته کننده باشد.