چگونه جامعه می تواند نسبت به نوزادان با دو پدر ژنتیکی واکنش نشان دهد؟

جیمز واتسون، برنده جایزه نوبل و مشارکت‌کننده در کشف ساختار DNA، در سال ۱۹۷۴ این چنین اظهار داشت: «از نظر سیاسی و اخلاقی، همه چیز جهنمی خواهد بود.» او درباره احتمال لقاح آزمایشگاهی انسانی صحبت می‌کرد. چهار سال بعد، لوئیز براون، نخستین نوزاد متولد شده از طریق IVF، پا به جهان گذاشت.

امروزه بیش از ۱۲ میلیون نفر با استفاده از IVF به دنیا آمده‌اند و به نظر می‌رسد که موارد منفی انتظار رفته هنوز تا حد زیادی وجود دارد. تعداد کمی از افراد به این فناوری توجه کرده‌اند.

اما نگرش ما نسبت به فناوری‌های تولید مثل در آینده چگونه خواهد بود؟ این سوال با تولد موش‌هایی که دو پدر ژنتیکی دارند مطرح می‌شود. پیش‌تر نیز شاهد تلاش‌هایی برای ایجاد حیوانات بدون مادر یا بدون پدر بوده‌ایم، اما این تکنیک جدید متفاوت است، زیرا به معنی دستکاری ژنتیکی مستقیم نیست و برای استفاده در انسان مناسب‌تر به نظر می‌رسد.

علت‌های فنی متعددی وجود دارد که شاید این فناوری به زودی در انسان به کار گرفته نشود، از جمله میزان پایین موفقیت و نیاز به تعداد زیادی تخمک انسانی فاقد DNA. با این حال، باید به موانع اجتماعی نیز توجه کنیم.

برای برخی افراد، پذیرش داشتن کودکی با دو پدر ژنتیکی هرگز ممکن نیست، درست همانطور که برخی هنوز به زوج‌های همجنسگرایی که خانواده تشکیل داده‌اند، ناراضی هستند. چنین تغییرات ممکن است برای برخی غیرقابل قبول یا حتی غیرممکن به نظر برسد.

با این حال، می‌توان انتظار داشت که طیف وسیع‌تری از مردم، اگرچه ممکن است اظهارات اخلاقی سختگیرانه را کنار نگذارند، نسبت به این فناوری واکنش مخالفت‌آمیز کمتری نشان دهند. اولین کودکانی که از این روش متولد می‌شوند، به نوعی با تمامی انسان‌های گذشته متفاوت خواهند بود. در حالی که کودکان IVF از طریق فرآیندی به دنیا می‌آیند که نیاکان ما نمی‌توانستند تصور کنند، اما همچنان خط ژنتیکی یک مرد و یک زن را دنبال می‌کنند.

آیا این تفاوت اهمیت دارد؟ شاید نه. درست مانند IVF که روزی خبر صفحه اول بود و اکنون امری عادی شده است. در زمانی که آمریکا در زمینه تولید مثل و حقوق افراد ترنس بحث‌های شدیدی دارد، برگزاری گفت‌وگوهای باز و بدون تعصب درباره چنین فناوری‌هایی بزرگ‌ترین چالش خواهد بود. احتمالاً خوش‌شانس خواهیم بود اگر چنین سوالاتی به زودی مطرح نشوند.