به گزارش خبرنگار مهر، گروه کامکارها یکی از شناختهشدهترین گروههای موسیقی ایرانی است که در سالهای اخیر، شش روز پس از آن، شامگاه شنبه 31 آذرماه کنسرتهای زنده متعددی را در حضور عموم اجرا کرده است. سالها از اجرای صحنهای او را جدا کرده بود، در حالی که آخرین کنسرت خود را در فضایی متفاوت برگزار کرد که غیاب برخی اعضای اصلی این گروه، از جمله هوشنگ کامکار و بیژن کامکار، کاملاً محسوس بود.
کنسرتی با عنوان “آتیش زنده” که این بار گروه با انتخاب نامی برگرفته از آلبوم خود و به رهبری ارکستر ارسلان کامکار، فضایی متفاوت را به مخاطبان عرضه کرد.
مفهوم این مراسم اینگونه توضیح داده شد: «ایگری زندو» در زبان کردی به معنای «آتش زنده» است. آتش نه تنها نور و گرما میبخشد، بلکه نمادی از زندگی، امید و تداوم است. این نام به خوبی نشاندهنده روحیه مهم و موسیقی این هنرمندان است. پیشتر گروه کامکارها آلبومی با عنوان “آتیش زنده” نیز منتشر کرده بود؛ اثری به یاد استاد علی مردان، نوازنده و خواننده برجسته کُرد. استاد علیمردان معتقد بود: «موسیقی خودم را ساختم تا نسلهای آینده آن را بشناسند.» این کنسرت جان و دل مخاطبان را به سفری در کوه و دشت کردستان برد. «آتیش زنده» شعلهای است که همچون زبانهای در دل موسیقی میسوزد و خاموش نمیشود.
در این کنسرت موسیقی ایرانی با سازهای کوبهای غربی مانند ویولن، ویولا، ویولنسل و سازهای بادی تلفیق شده بود تا تجربه موسیقایی نوآورانه و حیرتانگیزی خلق شود. همچنین قطعاتی از موسیقی کردی و موسیقی کوبهای ایرانی، همراه با قطعاتی الهامگرفته از موسیقی بینالمللی در کنسرت آتیش زنده اجرا شد که حضور مخاطبانی با هر سلیقهای را جلب کرد. افزون بر این، همکاری کامکارها با ارکستر زهی و بادی عمق و وسعت بیشتری به آهنگسازیها بخشید و تجربهای غنیتر برای مخاطب فراهم آورد. کنسرت «آتیش زنده» در فضایی دوستانه و شاد برگزار شد تا مخاطبان بهترین لذت را از موسیقی ببرند.
ارسلان کامکار، رهبر ارکستر آخرین کنسرت کامکارها، در آغاز اجرا پس از پخش تصویر زنده دستان فریدون شهبازیان، گفت: متأسفانه حدود یک ساعت پیش خبری دریافت کردیم که هنرمند عزیز فریدون شهبازیان دار فانی را وداع گفت. هنرمندی که همه دوستش داشتیم و میدانستیم که به عنوان هنرمندی ارزشمند چه تلاشهایی برای موسیقی این سرزمین انجام داد. امروز بسیار از فقدان استاد شهبازیان متأسفم، زیرا خاطرات بسیاری گرانبها با این هنرمند داریم که هرگز فراموش نخواهیم کرد. به همین خاطر این برنامه را به روح ایشان تقدیم میکنم و از شما میخواهم به احترام مرحوم شهبازیان یک دقیقه سکوت کنید.
پس از صحبتهای ارسلان کامکار، اعضای گروه اجرایی کنسرت در جایگاههای خود قرار گرفتند و چهارده قطعه موسیقی برای حاضرین اجرا کردند. اگرچه این کنسرت نسبت به قطعات قبلی کامکارها بسیار متفاوت بود و برخی مخاطبان تنها با قالب محتوایی گروه ارتباط برقرار کردند، اما حضور قابل توجهی از تماشاگران در سالن حاضر بود که برای شنیدن اجرای ارکستری از گروه محبوب خود آمده بودند. این مجموعه قطعات خاطرهانگیزی از کامکارها بودند که به خوبی به مخاطبان ارائه شد. اجرای این کنسرت که در تالار اسپیناس برگزار شد، از نظم اجرای قطعات نسبتاً متفاوتتر بود و هرچند کیفیت خوبی داشت، میتوانست منسجمتر و همراه با ارائه بهتر باشد. اما به هر حال برای مخاطب تجربه تازهای بود. کیفیتی که به عنوان گروهی صاحب سبک و آهنگساز در عرصه موسیقی یکی از ویژگیهای ارزشمند کامکارها به شمار میرود و در کنسرتهای گذشته فضایی فراهم کرده بود که هم مخاطبان عام و هم خاص با آثار آن ارتباط برقرار کنند.
آنچه گروه در آخرین کنسرت خود ارائه داد، پس از شش سال دوری از صحنه، حال و هوایی متفاوت نسبت به اجراهای سابق داشت. این قطعه که در قالب کنسرت ارکسترال با حضور چند نوازنده برجسته کشورمان و به رهبری ارسلان کامکار و با خوانندگانی کمتر شناختهشده برای مخاطبان اجرا شد، سعی داشت فضایی متفاوت برای موسیقی «کامکارها» خلق کند که برای علاقهمندان نوآورانه و جدید باشد. اگرچه میتوانست قطعات با نظمی بهتر اجرا شوند، اما این اجرا شامل بخشهایی بود که تا کنون تنها در فعالیتهای شخصی اعضا مشاهده شده بود و اکنون به گونهای متفاوت در سالن ارائه گردید.
قطعاتی مانند «ویدیبو» ساخته بهمن قبادی، «سنایی» با شعر سنایی و موسیقی ارسلان کامکار، «نوروز» با شعر عبدالله باشف و آهنگسازی ارسلان کامکار، «خوشی هورامان» به ملودی محلی و آهنگسازی ارسلان کامکار، «خورشید طلوع میکند» توسط اردوان کامکار با شعر فروغ فرخزاد و آهنگسازی ارسلان کامکار، «باران باران» ساخته ارسلان کامکار با الهام از موسیقی محلی، «کاتانا» و «لارزان» با ملودیهای محلی ساخته ارسلان کامکار، «میان طریقی» از شعر فروغ فرخزاد و موسیقی ارسلان کامکار، اشعاری از مولانا به آهنگسازی مولانا و نویسندگی هوشنگ کامکار، «کاروان» شعری از مهرداد اوستا با آهنگسازی هوشنگ کامکار، و «شیرین گیان» بر اساس آهنگ محلی به تنظیم ارسلان کامکار، به همراه «قاسم خان» که بهصورت لحن محلی تنظیم شده، همه جزو قطعاتی بودند که در این کنسرت به مخاطبان عرضه شدند.
پدرام وریوسفی، امین عطایی، رامین نورای، آرش جامی، هورام ترابی، اهورا خادمی (نوازنده اول ویولن)، پیمان شامی، احسان شامی، عرفان شریف زاده، سینا صالحی، مرضیه مزین (ویولن دوم)، مسعود پوربخت، پیمان ابوالحصین (ویولن)، مسعود فیروزی نژاد، محمدحسین غریبی، سنجاق زندایان (سل)، محمدهادی اسماعیلی (کنترباس)، ناصر رحیمی (فلوت)، امیرحسین محمدیان (باسون)، رهام ایرانخواه (کلارینت)، مهسا یوسفنژاد (تروما)، احمدزن (فلوت)، بهمن قبادی (عود)، کینا شرایی (عود)، بهار کامکار (عود)، بهداد رنجبر (سنتور)، ارن رضایی (دف)، تارا کامکار (سازهای کوبهای)، یاور احمدیفر (دایره و کوزه) و شکلا ربانی (پیانو) نوازندگان گروه کنسرت آتش زنده بودند.
نیکا افکاری (سوپرانو)، هریلا نور (سوپرانو)، بهناز بلوکی (سوپرانو)، الهام نورایی، معصومه عبدی، هامون هاشمی (تنور و سرپرست گروه)، میلاد مهارآوا (تنور)، محمد نوید باس، مریم ابراهیمپور، شاهرخ هاشمی، هامون، میلاد مهارآوا، کیوان جعفر و آرش دوجوهری نیز از اعضای گروه کر این کنسرت بودند.
گروه کامکارها که در سال 1340 در سنندج تشکیل شد، یکی از معروفترین گروههای موسیقی ایران است که قطعاتی الهامگرفته از موسیقی کردی و ایرانی، ترکیب سنت و نوآوری را ارائه داده و جایگاه ویژهای در دل مردم موسیقیدوست ایران پیدا کرده است. گروه کامکارها کنسرتهای متعددی در ایران و کشورهای مختلف برگزار کرده است و با ویژگیهایی نظیر ملودیهای زیبا، ریتمهای متنوع، استفاده از سازهای سنتی ایرانی به همراه ترکیب زبان کردی و موسیقی ایرانی شناخته میشود. این گروه توانسته قطعاتی با مضامین عاشقانه، حماسی و صوفیانه تولید کند که مخاطبان فراوانی را جذب کرده است.
ارسلان کامکار (نوازنده بربت)، اردوان کامکار (نوازنده سنتور)، ارژنگ کامکار (نوازنده تمبک)، اردشیر کامکار (نوازنده ویولن)، بیژن کامکار (خواننده و نوازنده دف) و هوشنگ کامکار از جمله هنرمندانی هستند که اعضای اصلی مجموعه «کامکارها» را تشکیل میدهند.